Vietnam 1 (Can Tho, Ho Chi Minh, Mui Me & Dalat)
22 februari 2016 - Da Lat, Vietnam
Hallo vrienden en familie!
Hier zijn we weer, op het einde van onze reis door Vietnam! We zijn zo ongelofelijk druk geweest met allerlei avonturen en activiteiten dat ik nog helemaal geen tijd heb gehad om het blog bij te houden! Dus nu in de hoofdstad Hanoi, terwijl ik lekker in bedje lig met het romantische geluid van toeters en gescheur van auto's en scooters op de achtergrond, ga ik even in mijn geheugen graven voor de afgelopen 30 dagen...
We begonnen met de grensovergang van Combodja naar Vietnam, zoals in mijn vorige blog reeds vermeld verliep die zeer soepeltjes. We kwamen in het Zuiden het land binnen en zouden zo van onder naar boven reizen, dus richting het Noorden. Onze eerste bestemming is Can Tho, een vissersstadje aan de Mekong Delta. Na de grensovergang stapten we in een mini busje en vertrokken, wij dachten richting Can Tho. Echter gingen we kennelijk eerst naar een buskantoor ergens een een uitgestorven stadje. Er werd ons verteld dat de echte bus snel zou komen, maar dat we wel even konden eten. Dus wij maakten gelijk van dat moment gebruik om even wat Vietnamese Dong te pinnen, aangezien we alleen maar dollars hadden (daar kan je in Cambodja overal mee betalen). We aten een broodje en gingen toen terug in de illusie dat de bus snel zou komen. Maar we hadden beter moeten weten, Azië blijft Azië! Een goede 3 uur later kwam het busje aangesputterd en we stapten in, nu echt naar Can Tho, dachten we. Maar neeeee, we moesten op een of andere parkeerplaats weer wachten voor een andere bus. Als dit maar goed gaat, dachten we. Ondertussen werden we vermaakt door rondrennende hondjes en het zicht van alle hangmatjes onder in de laadruimte van de bus, waar alle mensen in uitrusten. Toen kwam de bus en een goed uur later vertrok die, nu ècht naar Can Tho. We hadden van tevoren verwacht er nu al te zijn, maar nu vertrokken we pas! Maar we waren al heel blij dat we gingen en niet zonder vervoer zaten nu. In de bus zaten nog 2 andere toeristen en daar gingen we bij zitten. 6 uur ging nog nooit zo snel voorbij in een bus! Het was mega gezellig en weer kletsten de oren van ons hoofd. 6 uur later kwamen we aan in Can Tho en, zoals altijd, werden we overdonderd door alle taxichauffeurs die je bijna meetrekken de taxi in. Wij zijn na 4 maanden Azië al experts geworden in de gang van zaken, de juiste prijzen en het afdingen daarvan. Dus in plaats van mee te gaan in hun prijs (wat die andere Nederlanders in de bus wel deden) bleven wij voet bij stuk houden en na 15 minuten discussies en boze mensen nam eentje ons mee naar ons hotel, hebben we weer goed gedaan. Wanneer ze boos worden weten we dat we de goede prijs te pakken hebben, haha. We gingen naar ons hotel en moesten even wat eten. Het is een enorme stad met overal Aziatische versieringen en muziek, en ... enorme drukte! We zochten wat te eten, maar we kwamen er al gauw achter dat er niks in het Engels was en mensen hier ook geen woord Engels kunnen. Dat is normaal geen probleem, maar het is met mij vegetariër-zijn wel iets moeilijker om dan voedsel te vinden, aangezien ze OVERAL vlees in mikken. Op een gegeven moment zagen we een soort McDonald's lookalike met Engelse menu kaart! Helaas niks vegetarisch, maar we hadden zo'n honger! Gelukkig hadden ze wel frietjes. De volgende dag werden we opgehaald door iemand waar we een 2-daagse tour hadden geboekt: Een tour over de Mekong delta, om het leven van de mensen hier te proeven en de drijvende markten te zien. We gingen met de locale bus naar de plek waar we zouden slapen die nacht: bij mensen thuis. Onderweg heb ik vriendjes gemaakt met een Vietnamese baby. We kwamen aan bij de homestay: een huisje in het midden van een prachtige tuin vol bomen en planten. De mensen die hier wonen spreken geen woord Engels, maar zijn super lief. We gingen lunchen (met 2 andere mensen die in onze groep zitten) met allerlei heerlijke Vietnamese hapjes met rijst (altijd en overal: rijst). Het ziet er niet alleen lekker uit, maar het is ook echt lekker! Heel anders weer dan andere Aziatische landen! Deze smaken kennen we niet, maar het is heerlijk! Hierna gingen we met de boot het water op: door allerlei vertakkende kanaaltjes van de Mekong Delta het leven van de mensen hier bezichtigend. We kregen een Vietnamees hoedje (je weet wel, zo'n ronde rieten hoed met een punt aan de bovenkant) en hij stond Leon beeldig! Haha. We zagen hoe mensen hun huisjes (of eerder krotten...) aan de waterkant hebben staan en hoe ze allemaal leven in en van het water. De vrouwen en mannen werken hier allebei heel hard. Vrouwen waren bezig met de afwas in het vieze water, maar ook kleren en hun eigen lichaam. Helaas dat ook de riolering in ditzelfde water uitkomt. Je ziet de mensen op boten varen, peddelend met hun voeten (ja, echt) of handen. Sommigen hebben een oorverdovend motortje aan de boot. Je ziet mensen vissen met netten, hengels en stokken. Het ziet er geweldig uit. Kindjes die enthousiast aan de waterkant aan het roepen en zwaaien zijn, de prachtige natuur, de geleefde werkende mensen, wauw. We kwamen uiteindelijk uit bij een prachtig groen rijstveld waar we even de tijd namen om van het mooie zicht te genieten en we zochten de tempel op. Onderweg kwamen we ook langs een rijstfabriek, leuk om te zien, omdat we tot nu toe alleen handarbeid gezien hebben. Toen gingen we inkopen doen voor ons avondeten: op de lokale markt! We stapten uit de boot en parkeerden hem naast een van de tientallen andere bootjes, en gingen de markt op. Het was erg groot en er waren geen toeristen, behalve wij dan. Eerst kwamen we langs de kleding afdeling, toen groente- en fruit (waar we heeeeel wat hebben gekocht! Heel veel wat ik ook niet ken), de vleesafdeling (waar vlees gewoon in de zo'n ligt met vliegen erop en ook bijvoorbeeld hele varkenspoten), en daarna de visafdeling. Ik eet wel vis, met name voor mijn gezondheid, maar dat zegt niet dat ik het niet erg vind dat ze gedood worden. Overal op de visafdeling lagen levende vissen te krioelen in bakken. Maar ook levende krabben, octopussen en enorme kikkers zaten te wachten om uit hun lijden verlost te worden. Echt vreselijk om te zien. Kikkers zaten vastgebonden met een touw die zo hard aangetrokken was om hun buik, dat ik dacht dat alle ingewanden al kapot waren van binnen. En waar ik al bang voor was gebeurde: onze gids zei: 'Doe mij die catfish maar', terwijl ze naar een levende vis wees. Dit kon ik niet aanzien, dus draaide me om, maar de rest van de groep heeft mogen zien (ik alleen horen) hoe er 3 keer op het hoofd van de vis geslagen werd en de vis vervolgens open gesneden werd, waarbij bloed en ingewanden eruit gelepeld werden. En toen hup, een verse vis in het zakje. Deze kan en ga ik niet eten vanavond... Hierna gingen we terug naar onze homestay om te koken. We sneden de groenten en fruit, maakten marinades, mixten dingen, sommige dingen werden gekookt, andere gebakken, andere gebarbequed, we maakten pannekoekjes met garnalen, en onze lieve catfish werd gekookt in een zurige soep. De meeste ingrediënten hebben wij niet eens in Nederland (misschien in bepaalde toko's). Oh en wat hebben we heerlijk gegeten!!! Zure groenten, hartige poffertjes, aubergine-achtige sliertjes, nootjes, garnalen, gesudderd vlees, talloze groenten en heel veel fruit wat ik nog nooit heb gehad! Ik weet de namen niet eens meer, maar wat was dat lekker! We zaten zo ongelofelijk vol en de tafel stond alsnog vol met eten nog! De vader van het gezin waar we sliepen at met ons mee en dronk flink wat rijstwijn met Leon. Leons eerst geleerde Vietnamese woorden waren dan ook: 1, 2, 3, PROOST! Hahaha. Wat een heerlijke, bijzondere maaltijd was dit. Een bijzondere manier om zo het leven van deze mensen in te duiken.
Hierna deed het kindje die hier woont een paar goocheltrucjes voor ons en Leon zag zijn kans om hem zijn goocheltruc te leren, heel leuk. Toen het kindje het onder de knie had was hij blij en trots. Toen gingen we naar bed, energie opdoen voor de volgende dag. De volgende ochtend gingen we naar de floating market (de drijvende markt), een markt bestaande uit alleen maar bootjes die hun etenswaren verhandelen. Het was fris op de boot zo vroeg (5 uur vertrokken we). We kochten bij een bootje een ijskoffie (heerlijk!!!!!!), hier gieten ze in plaats van verse melk zoete melk in, een soort dikke kleverige witte siroop wat zo lekker is! Bij een ander bootje verkochten ze stokbroodjes met vlees (dus ik had een plain stokbroodje) en bij een andere boot verkochten ze ananas. Heel leuk om dit zo te zien, boten volgeladen met meloenen, ananas, brood, groenten etc. Wel had ik het veel groter en levendiger verwacht, ik had verwacht dat er (zoals op de Nederlandse markten) geschreeuwd zou worden en met groenten en fruit van de ene naar de andere boot gegooid zou worden. Maar het ging er wat degelijker aan toe haha. Hierna gingen we naar een noodles fabriek, waarbij we zagen hoe noodles gemaakt werden (deels hadden we dit al gezien), maar nu mochten we ook echt zelf de noodlebladen in een machine doen en de slierten eruit halen. Ook bezochten we een prachtige bloemen- en fruittuin. Hier hebben we weer lekker fruit gegeten. Drakenfruit heb ik hier leren kennen en ik ben er gek op! Verder hou ik erg van mango. Leon is meer van de papaja en jackfruit. Ananas zijn we allebei gek op, maar ik ben er een beetje allergisch voor. Verder zijn er kleine vruchtjes die je moet pellen en erg op een lychee lijken en een groene vrucht, waarvan ik de naam niet meer weet, maar die ook heerlijk is! Echt lekker gegeten dus! Hierna zat de tour er weer op en pakten we de taxi naar het busstation, om vervolgens met de bus naar Ho Chi Minh (of bij anderen bekend als Saigon) te gaan. Ze hadden hier wifi in de bus!!! Luxer dan in Nederland haha. Zo'n 3 uur later kwamen we aan, en na wat eten gingen we naar de markt. Enorm veel kraampjes met allerlei souveniertjes, super leuk, maar mega druk! Iedereen trekt aan je en duwt souvenirs in je handen en roept je. Op zich wel leuk om die felheid en levendigheid mee te maken. We hebben hier ook wel wat souveniertjes gescoord, maar helaas kunnen we niet veel meenemen in de backpacks. Hierna zijn we naar het winkelcentrum gelopen om te kijken voor havaianas slippers voor Leon, maar ze hadden geen leuke, of niet in zijn maat. Helaas, maar dan maar iets later en moet hij nu op zijn minder fijne slippers lopen. Ho Chi Minh is een hele drukke stad met lange brede straten en enorm veel verkeer. Wel veel leuke winkels en restaurants. De volgende dag gingen we naar de Cu Chi Tunnels, een enorm tunnelstelsel onder de grond, van waaruit de Vietnamezen tegen de Amerikanen vochten en zich erin verscholen. We hebben er zelfs doorheen gelopen, je kon kiezen voor 20, 40, 60 of 100 meter. De gangen waren echt enorm klein, je moest helemaal hurken en bukken en er dan doorheen kruipen, terwijl het echt gloeiendheet en benauwd was en er mensen voor en achter je zaten. Als je claustrofobisch bent is dit een sterke afraden. Ik vond het bijzonder om 20 meter te hebben ervaren, maar ik had het zo benauwd en al die mensen om me heen gepropt echt niet fijn dat ik er bij 20 meter uit ging. Leon ging tot 40 meter en kwam bezweet boven met anderen. Bizar dat de Vietnamezen hier gewoon wekenlang in leefden.... Ik hield het nog geen 20 meter uit. Hierna kon je ervoor kiezen om te gaan schieten met pistolen die zie hier in de oorlog gebruikten. Persoonlijk vind ik het echt zwaar debiel dat er nu leuk met pistolen geschoten wordt als vermaak, terwijl met diezelfde pistolen duizenden mensen zijn afgeschoten. Maar goed, ieder zijn ding, maar wij trokken ons terug van dat oorverdovende lawaai van schoten. De volgende dag was het weer zover: DIERENTUIN!!!!! We hadden wel zin in een ontspannen dagje diertjes kijken. We hebben veel bijzondere mooie dieren gezien! Tijdens de gibbon-experience (ziplinen door jungle) hebben we gibbon apen gehoord, nu konden we ze echt zien. Heel leuk, want toen we aan het kijken waren, was er een aap de hele tijd naar ons aan het kijken en gooide toen een slablaadje naar ons, ik gooide hem terug en hij vind hem op. Hij gooide hem weer terug en Leon gooide het toen weer naar hem, maar... mis! Toen ging de aap naar beneden en pakte, wij dachten het slablaadje, iets op en klom weer omhoog. Toen gooide hij het naar Leon toe, maar het bleek geen sla te zijn!!! Het was poep!!!!!!!! HAHAHAHAHA, ik kan me weinig momenten in mijn leven herinneren dat ik zo ongelofelijk heb moeten lachen. Tranen rolden over mijn wangen en Leon stond daar maar met een vies gezicht naar z'n bruine arm te kijken. Ik lachend en Leon balend liepen we naar de wc om zijn arm heel goed af te wassen met zeep en water en er later nog wat antibacteriële zalf op te doen. Oh wat was dit grappig, gelukkig kan Leon er nu ook wel een beetje om lachen (hoewel hij me nu boos aankijkt dat ik dit in het blog zet, haha sorry schatje). Na een leuke dag gingen we terug naar ons hotel om de tassen te pakken en in de stad wat te eten om erna de bus te pakken. We hebben de afgelopen dagen op straat gegeten bij een vrouwtje, heel karig op kleuterstoeltjes, maar super goedkoop en super lekker!! Grappig dat ze direct naast een luxe restaurant staat, waardoor er een leuk contrast is haha. Hier kwamen we heel toevallig de leuke mensen van de bus tegen. Hierna pakten we de slaapbus naar Mui Ne. Het was niet zo lang, we kwamen rond 12 uur 'a avonds al aan. Maar je hebt dus echt bedjes in de bus! Onder en boven staan bedjes, gewoon je eigen bedje. Maar met de nadruk op bedje! Het is volgens Aziatische maatstaven, en aangezien die niet zo groot zijn zat Leon bijna met zijn knieën in zijn gezicht, haha! Gelukkig voor hem werden we toen achterin gezet, zodat hij zijn benen er wat overheen kon leggen. Helaas voor mij wordt je alle kanten op gegooid door de extra vering achterin de bus. Leon sliep best goed, maar ik echt niet!!! Soms kwamen we Door een hobbel echt helemaal los van ons bed, zo erg werden we gelanceerd haha. 's Avonds kwamen we aan in Mui Ne en (aangezien wij liever 20 minuten lopen met een backpack dan een taxi te moeten betalen) liepen we naar ons hotel. Hier kregen we direct een kamer en konden we lekker slapen. De volgende dag gingen we doen waarom we naar Mui Ne gekomen waren: naar de zandduinen! Eigenlijk mag je in Vietnam als buitenlander nooit scooter-/motor-/autorijden, maar eigenlijk doet iedereen het, omdat zonder je goud geld betaald aan taxi's overal heen en je kan gewoon niks van de omgeving zien. Je moet vooral zorgen dat je een mooi briefje (omgerekend 10 euro) in je portomonnee hebt om de politie af te betalen (lang leve de corruptie). Dus zo pakten wij die ochtend, net als alle andere toeristen, de scooter om de omgeving te verkennen. En wat een geweldige omgeving en natuur!!! Mui Ne is een heel schattig dorpje aan het water, eigenlijk een vissersdorp. Maar het staat vooral bekend om de prachtige enorme zandduinen die ineens opdoemen in een omgeving met veel groen. Het dorp is een lange straat met restaurantjes, hotelletjes, boekingskantoren en cafés. Hoe meer je richting het centrum gaat, hoe drukker en localer het wordt. Hier wordt vis verhandeld op de markten (dat ruik je ook goed, oef), wonen de mensen, koken en eten de mensen op straat en is het een drukte van jewelste. Eenmaal het dorp uit kom je al direct op een grote weg die overal langsgaat. Onze eerste stop waren de rode duinen. Op het begin twijfelden we of dit wel echt de rode duinen waren, omdat ze eigenlijk heel licht oranje waren, maar op de kaart stond toch echt dat het hier was. We liepen op de duinen en het was super mooi! De grootte viel alleen een beetje tegen, het was eigenlijk een relatief grote zandvlakte naast de snelweg. Onze tweede stop waren de rode bergen, red canyon, daar parkeerden we onze scooter naast de snelweg in de schaduw (het was echt gloeiend heet). Het was een grote savanne-ogende vlakte. Oranje zand, met her en der wat kleine struikjes, boompjes en wat gras. Overal verspreid stonden koeien en kalven te zoeken naar de laatste groene stukjes op de vlakte. Het ziet er prachtig uit. Grappig als je langsloopt dat alle koppies je nieuwsgierig aankijken. Daarna zagen we het: het pad wat beneden langs de bergen loopt. Grappig dat wij nu bovenop het gebergte staan en naar beneden moeten klauteren om ertussendoor te lopen. Het was echt heel mooi en er was werkelijkwaar NIEMAND! Hier hebben we even rondgelopen en toen gingen we, na een paar doolhofwegen, omhoog. Terug naar onze scoot. Die was inmiddels toch wel flink heet geworden, ondanks dat hij in de schaduw stond. We gingen nu verder naar de witte zandduinen. Hiervoor moesten we wat verder rijden over de snelweg. Heerlijk om met die hitte lekker door de wind afgekoeld te worden dan. We zagen in de verte een enorme gele zandbak opdoemen, wauw! Echt ineens middenin het landschap van wegen, groen en leegte springen ineens enorm hoge duinen op. We reden erin en tot onze verbazing zagen we niks of niemand, terwijl we hoorden dat je amper kan genieten van de duinen door de drukte. Maar er was dus niemand, en aan alles te zien zaten we wel goed! Dus wij liepen de enorme zandduinen op, maar dit is nog best zwaar zo in de hitte terwijl je voeten telkens wegzakken en wegglijden in het zand. Toen we de eerste top bereikt hadden van een zandduin werden we helemaal in beslag genomen door het adembenemende uitzicht, wauw wat was dit prachtig! Overal waar je kijkt goudgekleurd zand, bergjes, een prachtige lichtinval en helemaal niks of niemand! Echt zo mooi! We konden dus heel makkelijk foto's maken zonder dat er allemaal mensen bij opstonden, haha. Na 2 uur te hebben gelopen door het zand en de hitte gingen we terug, ons drinken was op dus we wilden even wat cola drinken, ook voor de suikers. Toen we wat dronken kwamen er ineens allemaal busjes met mensen aan, echt tientallen. En langzaamaan stroomden de duinen vol met mensen. Veel mensen huurden ook quads die met veel lawaai zich een berg door de duinen waagden. Nu snapten we wat mensen bedoelden met een verpeste ervaring, gelukkig hebben wij het 2 uur zonder gedaan. Toen zagen we ineens een zandboard staan, een soort snowboard maar dan voor in het zand! Dus wij vroegen hoeduur het was en voor 5 euro mochten we hem zo lang als we wilden, dus voor 2.50 de man namen wij dat ding mee en gingen opnieuw de duinen in.
We begonnen op een klein heuveltje, maar het ging ons supergoed af en we vielen niet dus gingen steeds hoger en hoger. Doordat het zand wat afremt ga je niet enorm hard, dus was het niet eng ofzo. Enige nadeel was, dat als je een heuvel helemaal opgeklommen was om ervanaf te boarden, dat je ook weer omhoog moet! En dat is zwaar! Ook omdat er steeds meer wind kwam, waardoor het zand echt keihard tegen je aan kwam en in je ogen kwam. Overal om ons heen crossten de quads en jeeps en wij waren zowaar de enige die aan het zandboarden waren. Het was super tof! Die avond had Leon opgezocht waar we lekker konden eten en hij vond dat er lekkere kebab werd verkocht ergens in het stadje. Dus wij hebben daar gegeten en Leon was in de hemel, het smaakte als echte Nederlandse kebab (niet dat het Nederlands is, maar wel zoals het in Nederland smaakt dan haha). Ik had een heerlijke salade met garnalen. De volgende dag gingen we weer op weg met de scooter: op naar de 'Fairy Stream', een heel ondiep watertje wat door een schattig gebied loopt waar je doorheen kan lopen. Het is zo gek, gewoon stromend water, maar super ondiep, zodat alleen je voeten (en die nog niet eens helemaal) onder water zijn. Dus we stapten in/op het ijskoude water, wat heel fijn was in deze hitte. En daar liepen we dan, langs mooie grote bomen en planten, langs rode en witte bergen, langs watervalletjes en gewoon langs mooi en schattig landschap. Ook nu hadden we geluk, omdat wel vroeg waren: er waren amper mensen. Dat maakte het sprookjeseffect natuurlijk nog beter!
Toen zijn we naar het vissersdorpje gegaan om de zonsondergang te bekijken. Echt een prachtig gezicht: de langzaam ondergaande zon, met toentallen bootjes in het water. Hierna hebben we, omdat Leon het zo geweldig vond, weer bij de kebab gegeten en zijn erna gaan midgetgolven (waarbij de stroom 2 keer uitviel haha) en Django heeft gewonnen (Leon heeft Django erbij gezet op de puntenlijst). Hierna hebben we nog even wat gedronken en zijn toen richting bed gegaan. De volgende dag pakten wel het busje naar Dalat, onze volgende bestemming in Vietnam, we beginnen al steeds meer naar boven te trekken. We hebben er wel de hele dag over gedaan en 's avonds aangekomen in het hotel even wat gegeten. Het stadje is hier ook wel leuk, heel anders dan de rest, wat drukker en stedelijke, maar wel gezellig. Er is hier nu Chinees Nieuwjaar (TeT), waardoor heel veel dicht is en veel mensen in de weer zijn met spullen, bloemen, eten en vanalles en nog wat. Heel leuk om die bedrijvigheid zo te zien. De volgende dag hebben we een scooter gehuurd, want de omgeving van Dalat schijnt geweldig te zijn. Dus onze 3e illegale scooterdag vandaag. We zijn langs 2 verschillende watervallen geweest, de een nog groter dan de ander, heel mooi. Ondertussen reden we door bossen met enorm diepe prachtige dalen. Adembenemend, zo groen en ongerept, zo vredig als dat het dal er zo bij ligt. Ik keek mijn ogen uit en Leon keek vooral op de weg, want het blijft Azië en ze rijden hier als gekken. Ook gingen we van de bobslee. Een karretje op een spoor waar we met z'n tweeën in konden zitten en waarbij je best hard naar beneden zoeft en zelf moest remmen. Leon deed ons remwerk, met als resultaat dat we af en toe bijna uit de bocht vlogen (haha grapje). Grappig om meegemaakt te hebben. Onderaan was een park waar je doorheen kon lopen, we hebben ook olifantjes weer gezien. Zo zielig dat mensen hier ritjes op maken... Je ziet ze echt heel ongelukkig staan, met een ketting aan hun poot, enorm zware huisjes op hun rug, waarop ook nog minstens 4 toeristen gepropt worden. Er was een kleintje die tevergeefs probeerde de ketting met zijn slurf los te maken, ik wou dat ik ze allemaal kon bevrijden... Hierna gingen we op zoek naar bustickets, want we hadden al door dat het allemaal drukker was door het Chinese nieuwjaar, dus we wilden op tijd een ticket boeken naar Hoi an. Wat bleek: alles zat volgeboekt! We zijn langs enorm veel busmaatschappijen gereden, dure en goedkope en geen een had de komende dagen plek. Wat een pech! Toen hebben we maar voor de eerste beste optie gekozen, omdat anders onze planning al helemaal in de war kwam, dus de nachtbus van Dalat naar Hoi An de 7e. Dit betekende wel dat we de inluiding van het nieuwe jaar zouden missen (die de 8e zou zijn). Maar we hadden geen keuze. We baalden best van Tet, hoewel het voor de inwoners hier natuurlijk een groot feest is, merken wij er weinig van en is het alleen maar nadelig. maar toch bijzonder om de mensen zo gelukkig te zien, in de weer met van alles, reizend naar verre familie (grotendeels in het Noorden). Dat is wel heel leuk. Maar nu hebben we nog 4 hele dagen over hier die we moeten opvullen. Nadat we de tickets hadden (wat nog een heel gedoe was) gingen we nog langs 'crazy house', meerdere gekke gebouwen met rare vormen. Hier kan je allerlei gekke trapjes en kamertjes in en op en dat was wel leuk, maar na een uur hadden we het ook wel weer gezien. De volgende dag pakten we weer de scooter om andere mooie plekjes in de buurt op te zoeken. We begonnen met een kabelbaan die we gisteren tijdens het scooteren al boven het dal zagen hangen. Het was echt prachtig en tegelijkertijd ook griezelig. Je hangt daar in zo'n klein hokje te wiebelen boven een enorme afgrond, maar het was ook zo mooi! Je kon zoveel zien en zo ver kijken. Wel werd ik er een beetje misselijk van haha. Hierna zijn we naar een grote berg in de buurt gegaan, we wilden eigenlijk met de scooter de berg op, maar dat mocht niet. Nee, we moesten perse een auto huren. Belachelijk! Dus wij, koppig dat we zijn, lopen dat gebied in, wat overigens echt prachtig was met wederom mooie uitzichten, maar we kwamen er al gauw achter dat dit uren en uren en uren gaat duren voordat we die top bereikt hebben. En aangezien we daar geen tijd voor hebben en het bos waar je eerst doorheen moest best hetzelfde was allemaal, liepen we maar weer terug. Hierna zijn we naar 'Golden Valley' gescooterd. Het was een flink stuk in de bergen, dus een flinke scooterrit ernaartoe. Hier hebben we heerlijk rustig gewandeld. Het is een prachtig onderhouden park, met watervalletjes, meertjes, planten, bomen, bloemen en nog veel meer. Helaas voor deze mensen is het geen toeristische trekker en was er bijna niemand. Heel sneu, er waren veel werknemers bezig om alles te onderhouden en het was oprecht prachtig!!
De volgende dag was de dag waar ik al zo ongelofelijk lang tegenop zag, maar wat Leon perse wilde doen, maar alleen met mij. Dus ik had geen keuze en moest mee: Canyoning. Dat is abseilen van enorme watervallen. Het lijkt me zo verschrikkelijk eng, van zo'n 30 meter langs een glibberige waterval naar beneden, ieeeeeh dat overleef ik toch niet?! Maar goed, als het echt te eng is kijk ik wel toe. We hadden een leuke groep, dat was al fijn. Eerst gingen we een stukje met de jeep de bossen in, naar de dalen met watervallen. We begonnen op een stukje even te oefenen met afdalen. Je had een harnas aan, waar je touw dan ook aan vastzat, die moest je zelf besturen. Verder zat je ook vast aan de persoon die je zekerde en ook hij zat weer vast aan een rots of boom. In ieder geval veilig, dat stelde me ook erg gerust. Het oefenen ging prima, zelfs met sprongetjes. Dus we zouden beginnen. Een beetje jammer dat we maar 2 mini afdalingen geoefend hebben gewoon op de grond en we nu al gelijk van een 24 meter hoge clif moesten gaan.... Toen begonnen mijn zenuwen wel. Ik was als enerlaatste en Leon als laatste, dat vond ik wel fijn dat hij nog boven mij was. Dus ik ging langzaam naar beneden, ondertussen best trillend van angst, het eerste stukje was vlak en langzaamaan ging je dan naar de rand toe. Ik had me voorgenomen om niet naar beneden te kijken, maar toen ik bij die rand stond moest ik gewoon kijken om te zien wat er onder me was, of eigenlijk: wat er NIET onder me was! Het was echt heel hoog, en onderaan was wat water waar je je op het einde in kon laten vallen. Ergens beneden zag ik de rest van de groep staan, nou die hebben het overleefd, dan moet het mij ook wel lukken, toch?!
Toen dacht ik: oké nu gaan we genieten en dit gewoon doen! Ik ging de rand over en eigenlijk ging het super goed en was het helemaal niet eng! Dit had ik niet verwacht! Voor ik het wist was ik beneden en liet ik mezelf in het ijskoude water vallen; gehaald! Het ging Leon ook erg goed af, eerste afdaling van de droge rots behaald. We dachten dat we het rustig zouden opbouwen met steeds grotere en moeilijkere watervallen, maar wat bleek: we moesten gelijk van de grootste waterval af: 30 meter!! Deze was dus echt mega hoog, super stijl en ongelofelijk veel hard kletterend water... Oh God, dit is toch wel iets anders dan een droge afdaling! De een naar de ander ging naar beneden, maar iedereen vond het wel spannend! Nu ging Leon als eerst. Hij werd vastgeklikt boven en begon langzaam aan de afdaling, hij durfde zelfs zonder handen voor de foto! Toen hij een wat stijler stuk naar beneden ging viel hij ineens! Ik schrok me dood, maar gelukkig klauterde hij weer rechtop, maar de val zag er pijnlijk uit. Toen ging hij verder naar beneden, maar omdat ik bovenop de waterval stond kon ik hem niet meer zien. Heel vervelend, vooral na die val. Die rotsen zijn ook zo glad! Uiteindelijk bleek dat Leon 2 keer is gevallen, en dan is het flink lastig om overeind te komen door de enorme kracht van het water wat op je kletterd. Gelukkig is het hem gelukt en kreeg ik het teken dat ik kon gaan, en tegelijkertijd was dat het teken voor mij dat Leon veilig en wel beneden was. Nu was het mijn beurt. Ik schuifelde langzaam naar onze gids toe over de gladde stenen, echt doodeng! Je bent dan namelijk nog niet vastgemaakt, maar je staat wel te glibberen bovenaan de waterval! Als je dan uitglijdt is het geen pretje. Dus ik greep hem gelijk heel spastisch vast haha en toen klikte hij mij vast. Bovenaan de waterval een fotomomentje, ook ik zonder handen! Toen begon ik! Langzaam stapje voor stapje naar beneden, goed door je benen en stevig proberen te staan, ondanks de vreselijke gladheid. Dat is wel wat het zoveel enger maakt: het is zo glad!!! Je kan zo makkelijk uitglijden en vallen, wat Leon (en anderen uit de groep) dus is overkomen. Het was ook erg lastig om te zien waar je je voet neer moest zetten, omdat er een enorme hoeveelheid water over de rotsen stroomt en dat dus het zicht wegneemt van de rots zelf. Dus op gevoel zet je je voet telkens onder water neer, hopend dat het niet te glad is of er ineens een gat zit, want dan val je. Het is niet vreselijk als je valt, want je zit gewoon vast, maar je kan vervelend terecht komen of niet meer jezelf overeind krijgen door het water wat over je heen komt. Dus dat is ook geen fijne gedachte. Dus voetje voor voetje glibberend, terwijl je helemaal naar achter richting de afgrond hangt ging ik naar beneden. Ik was vooral heel inspannend bezig met goed me naar beneden te verplaatsen, dat mijn angst echt totaal weg was. Ik zat nu in volle concentratie. Hoe meer ik naar beneden ging, hoe meer ik de enorme kracht van het water merkte. Op een gegeven moment was er een stuk waarbij een rots zich opsplitste in 2 rotsen, maar waarbij de spleet in het midden steeds wijder werd. Hoe moest ik hier nou vanaf?! De instructeur riep dat ik naar rechts moest, maar dan zou ik midden in de spleet zitten waar al het water doorheen schiet dus ik keek achterom naar Leon en die gebaarde dat ik gewoon naar beneden moest blijven gaan over de spleet. Dat leek me ook niet goed, maar ik deed maar wat Leon zei. Op een gegeven moment liep ik met mijn benen zo ver uit elkaar dat ze niet meer verder konden in een split naar beneden en ik heb het gered zonder te vallen!!!! Ik was stiekem toch wel een beetje trots, juist omdat ik er van tevoren zo ongelooflijk bang voor was. Heel fijn! Toch was ik blij dat de grootste erop zat en we nu alleen maar makkelijker zouden doen. Leon had heel graag nog een keer de abseil gedaan om het nu zonder vallen te doen, held dat die is, maar helaas kwam er een andere groep aan dus moesten we door. We liepen langs water door bossen op naar de volgende waterval: een lagere met een soort plateaus. Dit klinkt makkelijker, maar dat is het juist niet! Je moet namelijk goed naar achter hangen en echt tegen de rots aanstaan, maar als deze ineens vlak is moet je dus met je voeten recht staan terwijl je naar achter leunt, waardoor je dus sneller onderuit kunt gaan. Ook kon je dus niet zien wanneer het plateau begon en was je echt aan het zoeken met je voeten terwijl het zo glad was. Ik vond deze niet perse makkelijker dus. Op de laatste 3 meter moest je je naar achteren laten vallen in het water, maar dat vond ik best eng omdat je je een beetje moest afzetten, anders kwam je tegen de rotsen aan, en je mocht ook niet te diep in het water vallen, anders kwam je tegen de rotsen aan. Dat vond ik echt niet fijn, maar toen het bij iedereen goed ging deed ik het ook maar. Het ging goed, maar toch vind ik het onverantwoord. Toen gingen we naar een rots met een nauw watertje ertussendoor. Daar moesten we in springen zei onze gids (6 meter hoog), maar je zag overal aan de zijkant rotsen! Dus je moest best ver in het water springen om de rotsen niet te raken. Ik was niet van plan om invalide te raken dus ik staakte dit en sprong er van 2 meter in, Leon deed het wel. Toen moesten we door het watertje waar we ingesprongen waren langzaam met de stroming meegaan naar onzeaatste waterval. Daar gingen we bovenaan zitten om te lunchen. Het water waar we net doorheen dreven was echt ijskoud en we trilden en rilden allemaal. Gelukkig was het een heerlijke lunch met brood en fruit. Ze gingen zelfs vodka drinken om warm te worden. Ook dat vond ik weer niet zo verantwoord aangezien onze veiligheid wel in hun handen ligt. Gelukkig hielden ze het bij een klein slokje.
Na de lunch, nog steeds trillend van de kou, gingen we van de laatste waterval. Twee van de groep wilden niet meer, maar ik kon ze nog overhalen het te doen. Deze ging helemaal prima en toen maakten we een hike terug naar de auto om naar het stadje weet te gaan. Wat een dag, maar iets waar ik zo tegenop zag is goed gegaan en ik heb het gewoon gedaan! En Leon was ook zo goed en niet eens zo bang! Stoertje. Die avond hebben we met een jongen uit de groep nog een drankje gedaan. De volgende dag besloten we naar een dorpje aan de andere kant van de bergen te scooteren voor 2 dagen, we hebben hier namelijk de omgeving al gezien en hebben nog 2 dagen over voor de busreis. Over die scootettocht en verblijf daar en natuurlijk de rest van onze avonturen in het Noordelijke deel van Vietnam: in ons volgende blog!
Yeu (liefde)!
Hier zijn we weer, op het einde van onze reis door Vietnam! We zijn zo ongelofelijk druk geweest met allerlei avonturen en activiteiten dat ik nog helemaal geen tijd heb gehad om het blog bij te houden! Dus nu in de hoofdstad Hanoi, terwijl ik lekker in bedje lig met het romantische geluid van toeters en gescheur van auto's en scooters op de achtergrond, ga ik even in mijn geheugen graven voor de afgelopen 30 dagen...
We begonnen met de grensovergang van Combodja naar Vietnam, zoals in mijn vorige blog reeds vermeld verliep die zeer soepeltjes. We kwamen in het Zuiden het land binnen en zouden zo van onder naar boven reizen, dus richting het Noorden. Onze eerste bestemming is Can Tho, een vissersstadje aan de Mekong Delta. Na de grensovergang stapten we in een mini busje en vertrokken, wij dachten richting Can Tho. Echter gingen we kennelijk eerst naar een buskantoor ergens een een uitgestorven stadje. Er werd ons verteld dat de echte bus snel zou komen, maar dat we wel even konden eten. Dus wij maakten gelijk van dat moment gebruik om even wat Vietnamese Dong te pinnen, aangezien we alleen maar dollars hadden (daar kan je in Cambodja overal mee betalen). We aten een broodje en gingen toen terug in de illusie dat de bus snel zou komen. Maar we hadden beter moeten weten, Azië blijft Azië! Een goede 3 uur later kwam het busje aangesputterd en we stapten in, nu echt naar Can Tho, dachten we. Maar neeeee, we moesten op een of andere parkeerplaats weer wachten voor een andere bus. Als dit maar goed gaat, dachten we. Ondertussen werden we vermaakt door rondrennende hondjes en het zicht van alle hangmatjes onder in de laadruimte van de bus, waar alle mensen in uitrusten. Toen kwam de bus en een goed uur later vertrok die, nu ècht naar Can Tho. We hadden van tevoren verwacht er nu al te zijn, maar nu vertrokken we pas! Maar we waren al heel blij dat we gingen en niet zonder vervoer zaten nu. In de bus zaten nog 2 andere toeristen en daar gingen we bij zitten. 6 uur ging nog nooit zo snel voorbij in een bus! Het was mega gezellig en weer kletsten de oren van ons hoofd. 6 uur later kwamen we aan in Can Tho en, zoals altijd, werden we overdonderd door alle taxichauffeurs die je bijna meetrekken de taxi in. Wij zijn na 4 maanden Azië al experts geworden in de gang van zaken, de juiste prijzen en het afdingen daarvan. Dus in plaats van mee te gaan in hun prijs (wat die andere Nederlanders in de bus wel deden) bleven wij voet bij stuk houden en na 15 minuten discussies en boze mensen nam eentje ons mee naar ons hotel, hebben we weer goed gedaan. Wanneer ze boos worden weten we dat we de goede prijs te pakken hebben, haha. We gingen naar ons hotel en moesten even wat eten. Het is een enorme stad met overal Aziatische versieringen en muziek, en ... enorme drukte! We zochten wat te eten, maar we kwamen er al gauw achter dat er niks in het Engels was en mensen hier ook geen woord Engels kunnen. Dat is normaal geen probleem, maar het is met mij vegetariër-zijn wel iets moeilijker om dan voedsel te vinden, aangezien ze OVERAL vlees in mikken. Op een gegeven moment zagen we een soort McDonald's lookalike met Engelse menu kaart! Helaas niks vegetarisch, maar we hadden zo'n honger! Gelukkig hadden ze wel frietjes. De volgende dag werden we opgehaald door iemand waar we een 2-daagse tour hadden geboekt: Een tour over de Mekong delta, om het leven van de mensen hier te proeven en de drijvende markten te zien. We gingen met de locale bus naar de plek waar we zouden slapen die nacht: bij mensen thuis. Onderweg heb ik vriendjes gemaakt met een Vietnamese baby. We kwamen aan bij de homestay: een huisje in het midden van een prachtige tuin vol bomen en planten. De mensen die hier wonen spreken geen woord Engels, maar zijn super lief. We gingen lunchen (met 2 andere mensen die in onze groep zitten) met allerlei heerlijke Vietnamese hapjes met rijst (altijd en overal: rijst). Het ziet er niet alleen lekker uit, maar het is ook echt lekker! Heel anders weer dan andere Aziatische landen! Deze smaken kennen we niet, maar het is heerlijk! Hierna gingen we met de boot het water op: door allerlei vertakkende kanaaltjes van de Mekong Delta het leven van de mensen hier bezichtigend. We kregen een Vietnamees hoedje (je weet wel, zo'n ronde rieten hoed met een punt aan de bovenkant) en hij stond Leon beeldig! Haha. We zagen hoe mensen hun huisjes (of eerder krotten...) aan de waterkant hebben staan en hoe ze allemaal leven in en van het water. De vrouwen en mannen werken hier allebei heel hard. Vrouwen waren bezig met de afwas in het vieze water, maar ook kleren en hun eigen lichaam. Helaas dat ook de riolering in ditzelfde water uitkomt. Je ziet de mensen op boten varen, peddelend met hun voeten (ja, echt) of handen. Sommigen hebben een oorverdovend motortje aan de boot. Je ziet mensen vissen met netten, hengels en stokken. Het ziet er geweldig uit. Kindjes die enthousiast aan de waterkant aan het roepen en zwaaien zijn, de prachtige natuur, de geleefde werkende mensen, wauw. We kwamen uiteindelijk uit bij een prachtig groen rijstveld waar we even de tijd namen om van het mooie zicht te genieten en we zochten de tempel op. Onderweg kwamen we ook langs een rijstfabriek, leuk om te zien, omdat we tot nu toe alleen handarbeid gezien hebben. Toen gingen we inkopen doen voor ons avondeten: op de lokale markt! We stapten uit de boot en parkeerden hem naast een van de tientallen andere bootjes, en gingen de markt op. Het was erg groot en er waren geen toeristen, behalve wij dan. Eerst kwamen we langs de kleding afdeling, toen groente- en fruit (waar we heeeeel wat hebben gekocht! Heel veel wat ik ook niet ken), de vleesafdeling (waar vlees gewoon in de zo'n ligt met vliegen erop en ook bijvoorbeeld hele varkenspoten), en daarna de visafdeling. Ik eet wel vis, met name voor mijn gezondheid, maar dat zegt niet dat ik het niet erg vind dat ze gedood worden. Overal op de visafdeling lagen levende vissen te krioelen in bakken. Maar ook levende krabben, octopussen en enorme kikkers zaten te wachten om uit hun lijden verlost te worden. Echt vreselijk om te zien. Kikkers zaten vastgebonden met een touw die zo hard aangetrokken was om hun buik, dat ik dacht dat alle ingewanden al kapot waren van binnen. En waar ik al bang voor was gebeurde: onze gids zei: 'Doe mij die catfish maar', terwijl ze naar een levende vis wees. Dit kon ik niet aanzien, dus draaide me om, maar de rest van de groep heeft mogen zien (ik alleen horen) hoe er 3 keer op het hoofd van de vis geslagen werd en de vis vervolgens open gesneden werd, waarbij bloed en ingewanden eruit gelepeld werden. En toen hup, een verse vis in het zakje. Deze kan en ga ik niet eten vanavond... Hierna gingen we terug naar onze homestay om te koken. We sneden de groenten en fruit, maakten marinades, mixten dingen, sommige dingen werden gekookt, andere gebakken, andere gebarbequed, we maakten pannekoekjes met garnalen, en onze lieve catfish werd gekookt in een zurige soep. De meeste ingrediënten hebben wij niet eens in Nederland (misschien in bepaalde toko's). Oh en wat hebben we heerlijk gegeten!!! Zure groenten, hartige poffertjes, aubergine-achtige sliertjes, nootjes, garnalen, gesudderd vlees, talloze groenten en heel veel fruit wat ik nog nooit heb gehad! Ik weet de namen niet eens meer, maar wat was dat lekker! We zaten zo ongelofelijk vol en de tafel stond alsnog vol met eten nog! De vader van het gezin waar we sliepen at met ons mee en dronk flink wat rijstwijn met Leon. Leons eerst geleerde Vietnamese woorden waren dan ook: 1, 2, 3, PROOST! Hahaha. Wat een heerlijke, bijzondere maaltijd was dit. Een bijzondere manier om zo het leven van deze mensen in te duiken.
Hierna deed het kindje die hier woont een paar goocheltrucjes voor ons en Leon zag zijn kans om hem zijn goocheltruc te leren, heel leuk. Toen het kindje het onder de knie had was hij blij en trots. Toen gingen we naar bed, energie opdoen voor de volgende dag. De volgende ochtend gingen we naar de floating market (de drijvende markt), een markt bestaande uit alleen maar bootjes die hun etenswaren verhandelen. Het was fris op de boot zo vroeg (5 uur vertrokken we). We kochten bij een bootje een ijskoffie (heerlijk!!!!!!), hier gieten ze in plaats van verse melk zoete melk in, een soort dikke kleverige witte siroop wat zo lekker is! Bij een ander bootje verkochten ze stokbroodjes met vlees (dus ik had een plain stokbroodje) en bij een andere boot verkochten ze ananas. Heel leuk om dit zo te zien, boten volgeladen met meloenen, ananas, brood, groenten etc. Wel had ik het veel groter en levendiger verwacht, ik had verwacht dat er (zoals op de Nederlandse markten) geschreeuwd zou worden en met groenten en fruit van de ene naar de andere boot gegooid zou worden. Maar het ging er wat degelijker aan toe haha. Hierna gingen we naar een noodles fabriek, waarbij we zagen hoe noodles gemaakt werden (deels hadden we dit al gezien), maar nu mochten we ook echt zelf de noodlebladen in een machine doen en de slierten eruit halen. Ook bezochten we een prachtige bloemen- en fruittuin. Hier hebben we weer lekker fruit gegeten. Drakenfruit heb ik hier leren kennen en ik ben er gek op! Verder hou ik erg van mango. Leon is meer van de papaja en jackfruit. Ananas zijn we allebei gek op, maar ik ben er een beetje allergisch voor. Verder zijn er kleine vruchtjes die je moet pellen en erg op een lychee lijken en een groene vrucht, waarvan ik de naam niet meer weet, maar die ook heerlijk is! Echt lekker gegeten dus! Hierna zat de tour er weer op en pakten we de taxi naar het busstation, om vervolgens met de bus naar Ho Chi Minh (of bij anderen bekend als Saigon) te gaan. Ze hadden hier wifi in de bus!!! Luxer dan in Nederland haha. Zo'n 3 uur later kwamen we aan, en na wat eten gingen we naar de markt. Enorm veel kraampjes met allerlei souveniertjes, super leuk, maar mega druk! Iedereen trekt aan je en duwt souvenirs in je handen en roept je. Op zich wel leuk om die felheid en levendigheid mee te maken. We hebben hier ook wel wat souveniertjes gescoord, maar helaas kunnen we niet veel meenemen in de backpacks. Hierna zijn we naar het winkelcentrum gelopen om te kijken voor havaianas slippers voor Leon, maar ze hadden geen leuke, of niet in zijn maat. Helaas, maar dan maar iets later en moet hij nu op zijn minder fijne slippers lopen. Ho Chi Minh is een hele drukke stad met lange brede straten en enorm veel verkeer. Wel veel leuke winkels en restaurants. De volgende dag gingen we naar de Cu Chi Tunnels, een enorm tunnelstelsel onder de grond, van waaruit de Vietnamezen tegen de Amerikanen vochten en zich erin verscholen. We hebben er zelfs doorheen gelopen, je kon kiezen voor 20, 40, 60 of 100 meter. De gangen waren echt enorm klein, je moest helemaal hurken en bukken en er dan doorheen kruipen, terwijl het echt gloeiendheet en benauwd was en er mensen voor en achter je zaten. Als je claustrofobisch bent is dit een sterke afraden. Ik vond het bijzonder om 20 meter te hebben ervaren, maar ik had het zo benauwd en al die mensen om me heen gepropt echt niet fijn dat ik er bij 20 meter uit ging. Leon ging tot 40 meter en kwam bezweet boven met anderen. Bizar dat de Vietnamezen hier gewoon wekenlang in leefden.... Ik hield het nog geen 20 meter uit. Hierna kon je ervoor kiezen om te gaan schieten met pistolen die zie hier in de oorlog gebruikten. Persoonlijk vind ik het echt zwaar debiel dat er nu leuk met pistolen geschoten wordt als vermaak, terwijl met diezelfde pistolen duizenden mensen zijn afgeschoten. Maar goed, ieder zijn ding, maar wij trokken ons terug van dat oorverdovende lawaai van schoten. De volgende dag was het weer zover: DIERENTUIN!!!!! We hadden wel zin in een ontspannen dagje diertjes kijken. We hebben veel bijzondere mooie dieren gezien! Tijdens de gibbon-experience (ziplinen door jungle) hebben we gibbon apen gehoord, nu konden we ze echt zien. Heel leuk, want toen we aan het kijken waren, was er een aap de hele tijd naar ons aan het kijken en gooide toen een slablaadje naar ons, ik gooide hem terug en hij vind hem op. Hij gooide hem weer terug en Leon gooide het toen weer naar hem, maar... mis! Toen ging de aap naar beneden en pakte, wij dachten het slablaadje, iets op en klom weer omhoog. Toen gooide hij het naar Leon toe, maar het bleek geen sla te zijn!!! Het was poep!!!!!!!! HAHAHAHAHA, ik kan me weinig momenten in mijn leven herinneren dat ik zo ongelofelijk heb moeten lachen. Tranen rolden over mijn wangen en Leon stond daar maar met een vies gezicht naar z'n bruine arm te kijken. Ik lachend en Leon balend liepen we naar de wc om zijn arm heel goed af te wassen met zeep en water en er later nog wat antibacteriële zalf op te doen. Oh wat was dit grappig, gelukkig kan Leon er nu ook wel een beetje om lachen (hoewel hij me nu boos aankijkt dat ik dit in het blog zet, haha sorry schatje). Na een leuke dag gingen we terug naar ons hotel om de tassen te pakken en in de stad wat te eten om erna de bus te pakken. We hebben de afgelopen dagen op straat gegeten bij een vrouwtje, heel karig op kleuterstoeltjes, maar super goedkoop en super lekker!! Grappig dat ze direct naast een luxe restaurant staat, waardoor er een leuk contrast is haha. Hier kwamen we heel toevallig de leuke mensen van de bus tegen. Hierna pakten we de slaapbus naar Mui Ne. Het was niet zo lang, we kwamen rond 12 uur 'a avonds al aan. Maar je hebt dus echt bedjes in de bus! Onder en boven staan bedjes, gewoon je eigen bedje. Maar met de nadruk op bedje! Het is volgens Aziatische maatstaven, en aangezien die niet zo groot zijn zat Leon bijna met zijn knieën in zijn gezicht, haha! Gelukkig voor hem werden we toen achterin gezet, zodat hij zijn benen er wat overheen kon leggen. Helaas voor mij wordt je alle kanten op gegooid door de extra vering achterin de bus. Leon sliep best goed, maar ik echt niet!!! Soms kwamen we Door een hobbel echt helemaal los van ons bed, zo erg werden we gelanceerd haha. 's Avonds kwamen we aan in Mui Ne en (aangezien wij liever 20 minuten lopen met een backpack dan een taxi te moeten betalen) liepen we naar ons hotel. Hier kregen we direct een kamer en konden we lekker slapen. De volgende dag gingen we doen waarom we naar Mui Ne gekomen waren: naar de zandduinen! Eigenlijk mag je in Vietnam als buitenlander nooit scooter-/motor-/autorijden, maar eigenlijk doet iedereen het, omdat zonder je goud geld betaald aan taxi's overal heen en je kan gewoon niks van de omgeving zien. Je moet vooral zorgen dat je een mooi briefje (omgerekend 10 euro) in je portomonnee hebt om de politie af te betalen (lang leve de corruptie). Dus zo pakten wij die ochtend, net als alle andere toeristen, de scooter om de omgeving te verkennen. En wat een geweldige omgeving en natuur!!! Mui Ne is een heel schattig dorpje aan het water, eigenlijk een vissersdorp. Maar het staat vooral bekend om de prachtige enorme zandduinen die ineens opdoemen in een omgeving met veel groen. Het dorp is een lange straat met restaurantjes, hotelletjes, boekingskantoren en cafés. Hoe meer je richting het centrum gaat, hoe drukker en localer het wordt. Hier wordt vis verhandeld op de markten (dat ruik je ook goed, oef), wonen de mensen, koken en eten de mensen op straat en is het een drukte van jewelste. Eenmaal het dorp uit kom je al direct op een grote weg die overal langsgaat. Onze eerste stop waren de rode duinen. Op het begin twijfelden we of dit wel echt de rode duinen waren, omdat ze eigenlijk heel licht oranje waren, maar op de kaart stond toch echt dat het hier was. We liepen op de duinen en het was super mooi! De grootte viel alleen een beetje tegen, het was eigenlijk een relatief grote zandvlakte naast de snelweg. Onze tweede stop waren de rode bergen, red canyon, daar parkeerden we onze scooter naast de snelweg in de schaduw (het was echt gloeiend heet). Het was een grote savanne-ogende vlakte. Oranje zand, met her en der wat kleine struikjes, boompjes en wat gras. Overal verspreid stonden koeien en kalven te zoeken naar de laatste groene stukjes op de vlakte. Het ziet er prachtig uit. Grappig als je langsloopt dat alle koppies je nieuwsgierig aankijken. Daarna zagen we het: het pad wat beneden langs de bergen loopt. Grappig dat wij nu bovenop het gebergte staan en naar beneden moeten klauteren om ertussendoor te lopen. Het was echt heel mooi en er was werkelijkwaar NIEMAND! Hier hebben we even rondgelopen en toen gingen we, na een paar doolhofwegen, omhoog. Terug naar onze scoot. Die was inmiddels toch wel flink heet geworden, ondanks dat hij in de schaduw stond. We gingen nu verder naar de witte zandduinen. Hiervoor moesten we wat verder rijden over de snelweg. Heerlijk om met die hitte lekker door de wind afgekoeld te worden dan. We zagen in de verte een enorme gele zandbak opdoemen, wauw! Echt ineens middenin het landschap van wegen, groen en leegte springen ineens enorm hoge duinen op. We reden erin en tot onze verbazing zagen we niks of niemand, terwijl we hoorden dat je amper kan genieten van de duinen door de drukte. Maar er was dus niemand, en aan alles te zien zaten we wel goed! Dus wij liepen de enorme zandduinen op, maar dit is nog best zwaar zo in de hitte terwijl je voeten telkens wegzakken en wegglijden in het zand. Toen we de eerste top bereikt hadden van een zandduin werden we helemaal in beslag genomen door het adembenemende uitzicht, wauw wat was dit prachtig! Overal waar je kijkt goudgekleurd zand, bergjes, een prachtige lichtinval en helemaal niks of niemand! Echt zo mooi! We konden dus heel makkelijk foto's maken zonder dat er allemaal mensen bij opstonden, haha. Na 2 uur te hebben gelopen door het zand en de hitte gingen we terug, ons drinken was op dus we wilden even wat cola drinken, ook voor de suikers. Toen we wat dronken kwamen er ineens allemaal busjes met mensen aan, echt tientallen. En langzaamaan stroomden de duinen vol met mensen. Veel mensen huurden ook quads die met veel lawaai zich een berg door de duinen waagden. Nu snapten we wat mensen bedoelden met een verpeste ervaring, gelukkig hebben wij het 2 uur zonder gedaan. Toen zagen we ineens een zandboard staan, een soort snowboard maar dan voor in het zand! Dus wij vroegen hoeduur het was en voor 5 euro mochten we hem zo lang als we wilden, dus voor 2.50 de man namen wij dat ding mee en gingen opnieuw de duinen in.
We begonnen op een klein heuveltje, maar het ging ons supergoed af en we vielen niet dus gingen steeds hoger en hoger. Doordat het zand wat afremt ga je niet enorm hard, dus was het niet eng ofzo. Enige nadeel was, dat als je een heuvel helemaal opgeklommen was om ervanaf te boarden, dat je ook weer omhoog moet! En dat is zwaar! Ook omdat er steeds meer wind kwam, waardoor het zand echt keihard tegen je aan kwam en in je ogen kwam. Overal om ons heen crossten de quads en jeeps en wij waren zowaar de enige die aan het zandboarden waren. Het was super tof! Die avond had Leon opgezocht waar we lekker konden eten en hij vond dat er lekkere kebab werd verkocht ergens in het stadje. Dus wij hebben daar gegeten en Leon was in de hemel, het smaakte als echte Nederlandse kebab (niet dat het Nederlands is, maar wel zoals het in Nederland smaakt dan haha). Ik had een heerlijke salade met garnalen. De volgende dag gingen we weer op weg met de scooter: op naar de 'Fairy Stream', een heel ondiep watertje wat door een schattig gebied loopt waar je doorheen kan lopen. Het is zo gek, gewoon stromend water, maar super ondiep, zodat alleen je voeten (en die nog niet eens helemaal) onder water zijn. Dus we stapten in/op het ijskoude water, wat heel fijn was in deze hitte. En daar liepen we dan, langs mooie grote bomen en planten, langs rode en witte bergen, langs watervalletjes en gewoon langs mooi en schattig landschap. Ook nu hadden we geluk, omdat wel vroeg waren: er waren amper mensen. Dat maakte het sprookjeseffect natuurlijk nog beter!
Toen zijn we naar het vissersdorpje gegaan om de zonsondergang te bekijken. Echt een prachtig gezicht: de langzaam ondergaande zon, met toentallen bootjes in het water. Hierna hebben we, omdat Leon het zo geweldig vond, weer bij de kebab gegeten en zijn erna gaan midgetgolven (waarbij de stroom 2 keer uitviel haha) en Django heeft gewonnen (Leon heeft Django erbij gezet op de puntenlijst). Hierna hebben we nog even wat gedronken en zijn toen richting bed gegaan. De volgende dag pakten wel het busje naar Dalat, onze volgende bestemming in Vietnam, we beginnen al steeds meer naar boven te trekken. We hebben er wel de hele dag over gedaan en 's avonds aangekomen in het hotel even wat gegeten. Het stadje is hier ook wel leuk, heel anders dan de rest, wat drukker en stedelijke, maar wel gezellig. Er is hier nu Chinees Nieuwjaar (TeT), waardoor heel veel dicht is en veel mensen in de weer zijn met spullen, bloemen, eten en vanalles en nog wat. Heel leuk om die bedrijvigheid zo te zien. De volgende dag hebben we een scooter gehuurd, want de omgeving van Dalat schijnt geweldig te zijn. Dus onze 3e illegale scooterdag vandaag. We zijn langs 2 verschillende watervallen geweest, de een nog groter dan de ander, heel mooi. Ondertussen reden we door bossen met enorm diepe prachtige dalen. Adembenemend, zo groen en ongerept, zo vredig als dat het dal er zo bij ligt. Ik keek mijn ogen uit en Leon keek vooral op de weg, want het blijft Azië en ze rijden hier als gekken. Ook gingen we van de bobslee. Een karretje op een spoor waar we met z'n tweeën in konden zitten en waarbij je best hard naar beneden zoeft en zelf moest remmen. Leon deed ons remwerk, met als resultaat dat we af en toe bijna uit de bocht vlogen (haha grapje). Grappig om meegemaakt te hebben. Onderaan was een park waar je doorheen kon lopen, we hebben ook olifantjes weer gezien. Zo zielig dat mensen hier ritjes op maken... Je ziet ze echt heel ongelukkig staan, met een ketting aan hun poot, enorm zware huisjes op hun rug, waarop ook nog minstens 4 toeristen gepropt worden. Er was een kleintje die tevergeefs probeerde de ketting met zijn slurf los te maken, ik wou dat ik ze allemaal kon bevrijden... Hierna gingen we op zoek naar bustickets, want we hadden al door dat het allemaal drukker was door het Chinese nieuwjaar, dus we wilden op tijd een ticket boeken naar Hoi an. Wat bleek: alles zat volgeboekt! We zijn langs enorm veel busmaatschappijen gereden, dure en goedkope en geen een had de komende dagen plek. Wat een pech! Toen hebben we maar voor de eerste beste optie gekozen, omdat anders onze planning al helemaal in de war kwam, dus de nachtbus van Dalat naar Hoi An de 7e. Dit betekende wel dat we de inluiding van het nieuwe jaar zouden missen (die de 8e zou zijn). Maar we hadden geen keuze. We baalden best van Tet, hoewel het voor de inwoners hier natuurlijk een groot feest is, merken wij er weinig van en is het alleen maar nadelig. maar toch bijzonder om de mensen zo gelukkig te zien, in de weer met van alles, reizend naar verre familie (grotendeels in het Noorden). Dat is wel heel leuk. Maar nu hebben we nog 4 hele dagen over hier die we moeten opvullen. Nadat we de tickets hadden (wat nog een heel gedoe was) gingen we nog langs 'crazy house', meerdere gekke gebouwen met rare vormen. Hier kan je allerlei gekke trapjes en kamertjes in en op en dat was wel leuk, maar na een uur hadden we het ook wel weer gezien. De volgende dag pakten we weer de scooter om andere mooie plekjes in de buurt op te zoeken. We begonnen met een kabelbaan die we gisteren tijdens het scooteren al boven het dal zagen hangen. Het was echt prachtig en tegelijkertijd ook griezelig. Je hangt daar in zo'n klein hokje te wiebelen boven een enorme afgrond, maar het was ook zo mooi! Je kon zoveel zien en zo ver kijken. Wel werd ik er een beetje misselijk van haha. Hierna zijn we naar een grote berg in de buurt gegaan, we wilden eigenlijk met de scooter de berg op, maar dat mocht niet. Nee, we moesten perse een auto huren. Belachelijk! Dus wij, koppig dat we zijn, lopen dat gebied in, wat overigens echt prachtig was met wederom mooie uitzichten, maar we kwamen er al gauw achter dat dit uren en uren en uren gaat duren voordat we die top bereikt hebben. En aangezien we daar geen tijd voor hebben en het bos waar je eerst doorheen moest best hetzelfde was allemaal, liepen we maar weer terug. Hierna zijn we naar 'Golden Valley' gescooterd. Het was een flink stuk in de bergen, dus een flinke scooterrit ernaartoe. Hier hebben we heerlijk rustig gewandeld. Het is een prachtig onderhouden park, met watervalletjes, meertjes, planten, bomen, bloemen en nog veel meer. Helaas voor deze mensen is het geen toeristische trekker en was er bijna niemand. Heel sneu, er waren veel werknemers bezig om alles te onderhouden en het was oprecht prachtig!!
De volgende dag was de dag waar ik al zo ongelofelijk lang tegenop zag, maar wat Leon perse wilde doen, maar alleen met mij. Dus ik had geen keuze en moest mee: Canyoning. Dat is abseilen van enorme watervallen. Het lijkt me zo verschrikkelijk eng, van zo'n 30 meter langs een glibberige waterval naar beneden, ieeeeeh dat overleef ik toch niet?! Maar goed, als het echt te eng is kijk ik wel toe. We hadden een leuke groep, dat was al fijn. Eerst gingen we een stukje met de jeep de bossen in, naar de dalen met watervallen. We begonnen op een stukje even te oefenen met afdalen. Je had een harnas aan, waar je touw dan ook aan vastzat, die moest je zelf besturen. Verder zat je ook vast aan de persoon die je zekerde en ook hij zat weer vast aan een rots of boom. In ieder geval veilig, dat stelde me ook erg gerust. Het oefenen ging prima, zelfs met sprongetjes. Dus we zouden beginnen. Een beetje jammer dat we maar 2 mini afdalingen geoefend hebben gewoon op de grond en we nu al gelijk van een 24 meter hoge clif moesten gaan.... Toen begonnen mijn zenuwen wel. Ik was als enerlaatste en Leon als laatste, dat vond ik wel fijn dat hij nog boven mij was. Dus ik ging langzaam naar beneden, ondertussen best trillend van angst, het eerste stukje was vlak en langzaamaan ging je dan naar de rand toe. Ik had me voorgenomen om niet naar beneden te kijken, maar toen ik bij die rand stond moest ik gewoon kijken om te zien wat er onder me was, of eigenlijk: wat er NIET onder me was! Het was echt heel hoog, en onderaan was wat water waar je je op het einde in kon laten vallen. Ergens beneden zag ik de rest van de groep staan, nou die hebben het overleefd, dan moet het mij ook wel lukken, toch?!
Toen dacht ik: oké nu gaan we genieten en dit gewoon doen! Ik ging de rand over en eigenlijk ging het super goed en was het helemaal niet eng! Dit had ik niet verwacht! Voor ik het wist was ik beneden en liet ik mezelf in het ijskoude water vallen; gehaald! Het ging Leon ook erg goed af, eerste afdaling van de droge rots behaald. We dachten dat we het rustig zouden opbouwen met steeds grotere en moeilijkere watervallen, maar wat bleek: we moesten gelijk van de grootste waterval af: 30 meter!! Deze was dus echt mega hoog, super stijl en ongelofelijk veel hard kletterend water... Oh God, dit is toch wel iets anders dan een droge afdaling! De een naar de ander ging naar beneden, maar iedereen vond het wel spannend! Nu ging Leon als eerst. Hij werd vastgeklikt boven en begon langzaam aan de afdaling, hij durfde zelfs zonder handen voor de foto! Toen hij een wat stijler stuk naar beneden ging viel hij ineens! Ik schrok me dood, maar gelukkig klauterde hij weer rechtop, maar de val zag er pijnlijk uit. Toen ging hij verder naar beneden, maar omdat ik bovenop de waterval stond kon ik hem niet meer zien. Heel vervelend, vooral na die val. Die rotsen zijn ook zo glad! Uiteindelijk bleek dat Leon 2 keer is gevallen, en dan is het flink lastig om overeind te komen door de enorme kracht van het water wat op je kletterd. Gelukkig is het hem gelukt en kreeg ik het teken dat ik kon gaan, en tegelijkertijd was dat het teken voor mij dat Leon veilig en wel beneden was. Nu was het mijn beurt. Ik schuifelde langzaam naar onze gids toe over de gladde stenen, echt doodeng! Je bent dan namelijk nog niet vastgemaakt, maar je staat wel te glibberen bovenaan de waterval! Als je dan uitglijdt is het geen pretje. Dus ik greep hem gelijk heel spastisch vast haha en toen klikte hij mij vast. Bovenaan de waterval een fotomomentje, ook ik zonder handen! Toen begon ik! Langzaam stapje voor stapje naar beneden, goed door je benen en stevig proberen te staan, ondanks de vreselijke gladheid. Dat is wel wat het zoveel enger maakt: het is zo glad!!! Je kan zo makkelijk uitglijden en vallen, wat Leon (en anderen uit de groep) dus is overkomen. Het was ook erg lastig om te zien waar je je voet neer moest zetten, omdat er een enorme hoeveelheid water over de rotsen stroomt en dat dus het zicht wegneemt van de rots zelf. Dus op gevoel zet je je voet telkens onder water neer, hopend dat het niet te glad is of er ineens een gat zit, want dan val je. Het is niet vreselijk als je valt, want je zit gewoon vast, maar je kan vervelend terecht komen of niet meer jezelf overeind krijgen door het water wat over je heen komt. Dus dat is ook geen fijne gedachte. Dus voetje voor voetje glibberend, terwijl je helemaal naar achter richting de afgrond hangt ging ik naar beneden. Ik was vooral heel inspannend bezig met goed me naar beneden te verplaatsen, dat mijn angst echt totaal weg was. Ik zat nu in volle concentratie. Hoe meer ik naar beneden ging, hoe meer ik de enorme kracht van het water merkte. Op een gegeven moment was er een stuk waarbij een rots zich opsplitste in 2 rotsen, maar waarbij de spleet in het midden steeds wijder werd. Hoe moest ik hier nou vanaf?! De instructeur riep dat ik naar rechts moest, maar dan zou ik midden in de spleet zitten waar al het water doorheen schiet dus ik keek achterom naar Leon en die gebaarde dat ik gewoon naar beneden moest blijven gaan over de spleet. Dat leek me ook niet goed, maar ik deed maar wat Leon zei. Op een gegeven moment liep ik met mijn benen zo ver uit elkaar dat ze niet meer verder konden in een split naar beneden en ik heb het gered zonder te vallen!!!! Ik was stiekem toch wel een beetje trots, juist omdat ik er van tevoren zo ongelooflijk bang voor was. Heel fijn! Toch was ik blij dat de grootste erop zat en we nu alleen maar makkelijker zouden doen. Leon had heel graag nog een keer de abseil gedaan om het nu zonder vallen te doen, held dat die is, maar helaas kwam er een andere groep aan dus moesten we door. We liepen langs water door bossen op naar de volgende waterval: een lagere met een soort plateaus. Dit klinkt makkelijker, maar dat is het juist niet! Je moet namelijk goed naar achter hangen en echt tegen de rots aanstaan, maar als deze ineens vlak is moet je dus met je voeten recht staan terwijl je naar achter leunt, waardoor je dus sneller onderuit kunt gaan. Ook kon je dus niet zien wanneer het plateau begon en was je echt aan het zoeken met je voeten terwijl het zo glad was. Ik vond deze niet perse makkelijker dus. Op de laatste 3 meter moest je je naar achteren laten vallen in het water, maar dat vond ik best eng omdat je je een beetje moest afzetten, anders kwam je tegen de rotsen aan, en je mocht ook niet te diep in het water vallen, anders kwam je tegen de rotsen aan. Dat vond ik echt niet fijn, maar toen het bij iedereen goed ging deed ik het ook maar. Het ging goed, maar toch vind ik het onverantwoord. Toen gingen we naar een rots met een nauw watertje ertussendoor. Daar moesten we in springen zei onze gids (6 meter hoog), maar je zag overal aan de zijkant rotsen! Dus je moest best ver in het water springen om de rotsen niet te raken. Ik was niet van plan om invalide te raken dus ik staakte dit en sprong er van 2 meter in, Leon deed het wel. Toen moesten we door het watertje waar we ingesprongen waren langzaam met de stroming meegaan naar onzeaatste waterval. Daar gingen we bovenaan zitten om te lunchen. Het water waar we net doorheen dreven was echt ijskoud en we trilden en rilden allemaal. Gelukkig was het een heerlijke lunch met brood en fruit. Ze gingen zelfs vodka drinken om warm te worden. Ook dat vond ik weer niet zo verantwoord aangezien onze veiligheid wel in hun handen ligt. Gelukkig hielden ze het bij een klein slokje.
Na de lunch, nog steeds trillend van de kou, gingen we van de laatste waterval. Twee van de groep wilden niet meer, maar ik kon ze nog overhalen het te doen. Deze ging helemaal prima en toen maakten we een hike terug naar de auto om naar het stadje weet te gaan. Wat een dag, maar iets waar ik zo tegenop zag is goed gegaan en ik heb het gewoon gedaan! En Leon was ook zo goed en niet eens zo bang! Stoertje. Die avond hebben we met een jongen uit de groep nog een drankje gedaan. De volgende dag besloten we naar een dorpje aan de andere kant van de bergen te scooteren voor 2 dagen, we hebben hier namelijk de omgeving al gezien en hebben nog 2 dagen over voor de busreis. Over die scootettocht en verblijf daar en natuurlijk de rest van onze avonturen in het Noordelijke deel van Vietnam: in ons volgende blog!
Yeu (liefde)!
Maar dit is allemaal om nooit meer te vergeten.. Je hele leven kun je hier op teren, en al die verhalen aan je kindertjes vertellen : later, veeeeel later........
dikke zoen en tot eind maart..
genieten doorgaan met genieten